1957ല്‍, കല പഠിക്കാനായി രാമചന്ദ്രന് പശ്ചിമ ബംഗാളിലെ ശാന്തിനികേതനിലുള്ള വിശ്വഭാരതി സര്‍വ്വകലാശാലയില്‍ ചേര്‍ന്നു. അവിടെ, കലാഭവനില്‍ രാംകിങ്കര്‍ ബൈജ്, ബിനോദ് ബിഹാരി മുഖര്‍ജി തുടങ്ങിയ മഹാരഥന്മാരുടെ ശിക്ഷണത്തില്‍ നേടിയ പരിശീലനം അദ്ദേഹത്തില്‍ ആഴത്തിലുള്ള സ്വാധീനം ചെലുത്തി. ശാന്തിനികേതനില്‍, രാമചന്ദ്രനെ ഏറ്റവും ആകര്‍ഷിച്ചത് രാംകിങ്കര്‍ ബൈജിന്റെ പ്രതിഭ തന്നെയായിരുന്നു. അദ്ദേഹം രാമചന്ദ്രന് നല്‍കിയ ആദ്യ നിര്‍ദ്ദേശം പ്രകൃതിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന് വരയ്ക്കുക എന്നതായിരുന്നു; തന്റെ ജീവിതകാലം മുഴുവന്‍ രാമചന്ദ്രന് ആ രീതി പിന്തുടര്‍ന്നു. ശാന്തിനികേതനില്‍ എത്തുന്നതിനും വളരെ മുമ്പുതന്നെ തന്റെ മുത്തച്ഛന്‍ രാമചന്ദ്രനില്‍ പ്രകൃതിയെ ആസ്വദിച്ചറിയാനുള്ള ശീലം വളര്‍ത്തിയെടുത്തിരുന്നെങ്കിലും, അതിന്റെ എണ്ണമറ്റ രൂപഭേദങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധാപൂര്‍വ്വം പഠിക്കാനും സ്ഥിരമായി വരയ്ക്കാനും രാമചന്ദ്രനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചത് രാംകിങ്കര്‍ തന്നെയാണ്. ചിത്രരചനയെ കലാവിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ അവിഭാജ്യ ഘടകമായി കണ്ടിരുന്ന നന്ദലാല്‍ ബോസിന്റെ ശിക്ഷണരീതികളും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കലാപരിശീലനത്തെ രൂപപ്പെടുത്തി. നേരത്തെ, കേരളത്തിലെ കൂടുതല്‍ യാഥാസ്ഥിതികമായ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് വരയ്ക്കുമ്പോള്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന തടസ്സങ്ങള്‍ മറികടന്ന് ശാന്തിനികേതനില്‍ അദ്ദേഹം അപാരമായ സ്വാതന്ത്ര്യം കണ്ടെത്തി.
1964-ല്‍ രാമചന്ദ്രന് ന്യൂഡല്‍ഹിയിലേക്ക് താമസം മാറി. അവിടെ കലാരംഗത്ത് സജീവമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതിനിടെയാണ്, ഒരു വര്‍ഷത്തിനുശേഷം, അദ്ദേഹം ജാമിയ മില്ലിയ ഇസ്ലാമിയയില്‍ അദ്ധ്യാപകനായി ചേരുന്നത്. വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്ക് പ്രചോദനം നല്‍കുന്ന, ഏറെ സ്വാധീനശക്തിയുള്ള, അദ്ധ്യാപകന്‍ എന്ന നിലയില്‍, അദ്ദേഹം നിരവധി തലമുറകളിലെ കലാവിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ പരിശീലിപ്പിക്കുകയും മാര്‍ഗനിര്‍ദേശം നല്‍കുകയും ചെയ്തു. ഈ കലാസ്ഥാപനത്തെ ഒരു സമ്പൂര്‍ണ്ണ ഫാക്കല്‍റ്റിയായി വികസിപ്പിക്കുന്നതില്‍ നിര്‍ണായക പങ്ക് വഹിച്ചയാളാണ് രാമചന്ദ്രന്. 2002ല്‍, അദ്ദേഹത്തെ സര്‍വകലാശാലയില്‍ പ്രൊഫസര്‍ എമെറിറ്റസ് ആയി നിയമിച്ചു.
ഭാര്യയും കലാകാരിയുമായ ചമേലി രാമചന്ദ്രനുമായിച്ചേര്‍ന്ന്, രാമചന്ദ്രന് കുട്ടികള്‍ക്കായി നിരവധി ചിത്രപുസ്തകങ്ങള്‍ എഴുതുകയും അവയെല്ലാം അന്താരാഷ്ട്രതലത്തില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ പുസ്തകങ്ങളിലൊക്കെ, മധുബനി, വര്‍ലി തുടങ്ങി വൈവിധ്യമാര്‍ന്ന ഇന്ത്യന്‍ ഗോത്ര ചിത്രകലാ ശൈലികളില്‍ അദ്ദേഹവും ചമേലിയും പരീക്ഷണം നടത്തി.
സാമൂഹികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ തന്റെ ആശങ്കകള്‍ പങ്കുവെയ്ക്കുന്നവയായിരുന്നു രാമചന്ദ്രന്റെ ആദ്യകാല സൃഷ്ടികള്‍ എന്നുമാത്രമല്ല, പലപ്പോഴും അവയില്‍ അദ്ദേഹം ഒരു ആക്ഷേപഹാസ്യത്തിന്റെ സ്വരം ഉപയോഗിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. 1965 മുതല്‍ 1975 വരെ രാമചന്ദ്രന് ചെയ്ത കലാസൃഷ്ടികളില്‍ ദസ്തയേവ്സ്‌കിയുടെ എഴുത്തിന്റെ നിര്‍ണ്ണായക സ്വാധീനം കാണാനാവും. ഈ സൃഷ്ടികളില്‍ നിരാശയും സാമൂഹികമായ അനീതികള്‍ക്കെതിരായ കലഹവും നിറഞ്ഞുനിന്നു. എന്നിരുന്നാലും, അദ്ദേഹം രാജസ്ഥാന്‍ സന്ദര്‍ശിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയതോടെ, ശ്രദ്ധേയമായൊരു പരിവര്‍ത്തനം സംഭവിച്ചു. അതോടെ, അദ്ദേഹം മനുഷ്യജീവിതത്തെ പ്രകൃതിയുമായി സംയോജിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ശൈലിയിലേക്ക് ക്രമേണ നീങ്ങിത്തുടങ്ങുകയും അത് മാജിക്കല്‍ റിയലിസത്തിന്റെ ആവര്‍ഭാവത്തിലേക്ക് നയിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ കലായാത്രയിലെ ഈ സുപ്രധാന മാറ്റം സംഭവിയ്ക്കുന്നത്, യയാതി (1984-86) എന്ന അതിബൃഹത്തായ ചിത്രത്തില്‍ തുടങ്ങി ഇന്ത്യന്‍ കലാ പാരമ്പര്യങ്ങളുമായും അവയുടെ ദൃശ്യസംഹിതകളുമായും അദ്ദേഹം നടത്തിയ ആഴത്തിലുള്ള ഇടപഴകലിനൊപ്പമാണ്. തീര്‍ത്തും സാമൂഹിക-രാഷ്ട്രീയപരമായ ഫിഗറേറ്റീവ് ശൈലിയില്‍ നിന്നും മാറി രാമചന്ദ്രന് പുരാണേതിഹാസങ്ങളിലൂടെയും പൗരസ്ത്യ സൗന്ദര്യശാസ്ത്രത്തിലൂടെയുമെല്ലാം സഞ്ചരിയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. കേരള ചുവര്‍ചിത്രങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനം ഈ വിഷയത്തില്‍ സമഗ്രമായൊരു പുസ്തകമെഴുതാന്‍ അദ്ദേഹത്തെ പ്രേരിപ്പിച്ചു എന്ന് മാത്രമല്ല, അത് കലയോടുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമീപനത്തെ രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അതുപോലെതന്നെ അജന്ത, എല്ലോറ ഗുഹാചിത്രങ്ങളില്‍ നിന്നും, പ്രത്യേകിച്ച് വരകളിലും വര്‍ണ്ണങ്ങളിലുമുള്ള അവയുടെ വൈദഗ്ദ്ധ്യത്തില്‍ നിന്നും, അദ്ദേഹത്തിന് ഏറെ പ്രചോദനം ലഭിച്ചു. അതോടൊപ്പം, ജപ്പാന്‍, കൊറിയ, ചൈന എന്നിവിടങ്ങളിലേക്കുള്ള യാത്രകള്‍ പ്രകൃതിയ്ക്ക് സുപ്രധാനമായൊരു പങ്കുള്ള ഏഷ്യന്‍ കലയുമായി അദ്ദേഹത്തെ കൂടുതല്‍ അടുപ്പിച്ചു.
